Αναδημοσίευση από άρθρο του Αντώνη Ρηγόπουλου (newsletter documentonews.gr)
…Ας δώσουμε λίγο χρόνο για να χωνέψουμε την αηδία που προκαλεί το βίντεο με τα δεκάδες αυτοκίνητα να περνούν δίπλα από ένα τραυματισμένο κορίτσι στο οδόστρωμα, το οποίο το είχε χτυπήσει και το είχε εγκαταλείψει ένα άλλο κτήνος.
Οι περαστικοί όμως για μένα είναι ακόμη μεγαλύτερα κτήνη. Αυτοί δεν έφυγαν πανικόβλητοι όπως μάλλον ο οδηγός του αυτοκινήτου που τη χτύπησε, φοβούμενος το βάρος της ευθύνης και άρα της ποινής του. Αυτοί έφυγαν με ψυχρό αίμα. Με πρώτο και κύριο αίσθημα μόνο αυτό της αδιαφορίας, όχι εκείνο του φόβου ή του πανικού. Έφυγαν γιατί «που να μπλέκεις τώρα;». Γιατί «κάποιος θα τη δει μωρέ, μπορεί να είναι και κανα πρεζάκι». Γιατί «θα σταματούσα, αλλά έχω το παιδί μαζί». Γιατί «είχα βοηθήσει πριν λίγα χρόνια κάποιον». Γιατί «κι αν είναι κάποια απατεωνιά;»
Ξέρετε, όσοι μεγαλώσαμε στα 80s και τα 90s, μας πιπίλιζαν το μυαλό με την αυθαίρετη θεωρία ότι στην Ελλάδα «είμαστε αλλιώς».
Μας έλεγαν ότι στο εξωτερικό πέφτει ένας στον δρόμο και δεν ασχολείται κανείς ενώ εδώ, οι «θερμοί», τρέχουν όλοι για τον ξένο.
Ήταν ψέμα τότε, και είναι ακόμη μεγαλύτερο ψέμα τώρα. Ήταν άλλος ένας βολικός μύθος που φτιάξαμε εμείς για τους εαυτούς μας. Το ποιοι είμαστε το είδαμε στο βίντεο και δεν χρειάζεται ερμηνείες.
Κατά τα άλλα το μεγάλο μας άγχος είναι το πώς θα αποκτήσουμε «προοδευτικό μέτωπο με προοπτική διακυβέρνησης». Θα πρότεινα πριν από αυτό, να λύσουμε κάτι πιο απλό: όπως για παράδειγμα το πώς να μην είμαστε καθάρματα.
