Κι ενώ το όργιο αστυνομικής καταστολής και αυθαιρεσίας στην Θεσσαλονίκη λαμβάνει ανεξέλεγκτες διαστάσεις με κίνδυνο να θρηνήσουμε νεκρούς, το άρθρο του Θάνου Καμήλαλη που αναδημοσιεύουμε από το thepressproject.gr τα λέει όλα! Διαβάστε το:
Την Πέμπτη, το Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης μάτωσε. Δεν είναι η πρώτη φορά που συμβαινει και με αυτή τη δολοφονική τακτική κυβέρνησης και Αστυνομίας δεν θα είναι η τελευταία. Η εικόνα με τον αιμόφυρτο φοιτητή συμπυκνώνει τη βία, το όνειδος που ξεδιπλώνει ο Κυριάκος Μητσοτάκης και ο θλιβερός του περίγυρος, υπουργοί, αυλικοί και γελωτοποιοί, απέναντι στη Δημόσια Παιδεία, στην κοινωνία γενικότερα. Το ερώτημα είναι πόσοι σοκάρονται, πόσοι ηδονίζονται και πόσοι παρακολουθούν αδιάφοροι.
Η κυβέρνηση απευθύνεται αυτές τις μέρες στα κατώτερα ένστικτα μίας μερίδας του εκλογικού της ακροατηρίου. Απευθύνεται επίσης σε έναν αποκτηνωμένο και αποχαλινωμένο συρφετό που γουστάρει να βλέπει ανοιγμένα κεφάλια «αντιφρονούντων» φοιτητών από αστυνομικούς. Αυτός ο χυλός, μέσα στη δυστυχία του, σήμερα χαίρεται. Δεν υπάρχει ίσως τίποτα πιο θλιβερό από τους μισανθρώπους που, μολονότι ταπεινωμένοι οι ίδιοι, πανηγυρίζουν το ξύλο της εξουσίας απέναντι σε κάποιον που φαντάζει πιο αδύναμος.
Απευθύνεται επίσης σε ένα άλλο κομμάτι, που βλέπει την πραγματικότητα μέσα από τα δελτία ειδήσεων της χώρας νούμερο 108 στη διεθνή κατάταξη Ελευθερίας του Τύπου. Της χειρότερης χώρας στην ενημέρωση στην Ε.Ε. Δημιουργεί η ίδια ένα πρόβλημα: Τη βία στα Πανεπιστήμια με τις εισβολές και την παρουσία των ΜΑΤ απέναντι σε φοιτήτριες και φοιτητές. Προσπαθεί να δώσει την εντύπωση ότι το λύνει με πυγμή. Τα ανοιγμένα κεφάλια, τα σημάδια από τα κλομπ και τα κολάρα στους λαιμούς τον φοιτητών δεν την ενδιαφέρουν. Ούτε μία πιθανή κρατική δολοφονία θα τη νοιάξει. Θα κοιτάξει να επωφεληθεί από την αναταραχή και την αντίδραση που θα ακολουθήσει. Αυτό λέγεται στρατηγική της έντασης. Μην κοιτάς του λογαριασμούς σου, μην κοιτάς τα εκατομμύρια κέρδη των ολιγαρχών στους οποίους ξεπουλήσαμε το ρεύμα σου, μην κοιτάς τα τάνκερ των εφοπλιστών που μεταφέρουν το πετρέλαιο του Πούτιν. Μην κοιτάς το πώς ξεπουλάμε τη ζωή σου, το πόση ψυχολογική βία, πόση ανασφάλεια επιτρέπουμε πάνω στην ψυχή σου.
Να, κοίτα, εδώ, ένας «μπαχαλάκης». Τον δείραμε. Ορίστε το αίμα του στη φωτογραφία, σαν τρόπαιο. Κοιμήσου ήσυχος.
Την Πέμπτη, λοιπόν, το Πανεπιστήμιο μάτωσε. Αστυνομικός των ΜΑΤ έριξε, σε ευθεία βολή, κρότου λάμψης εναντίον πολίτη που βρισκόταν στα δύο μέτρα. Σε μία κανονική Δημοκρατία αυτός ο αστυνομικός θα ήταν στα κρατητήρια σήμερα, με μία δίωξη πάνω από το κεφάλι του. Δεν έχουμε κανονική Δημοκρατία όμως. Οι επιθέσεις στη Δικαιοσύνη, στον Τύπο, στις Ελευθερίες, συνηγορούν για κάτι άλλο. Έχουμε κάτι που μοιάζει με Δημοκρατία, μία δημοκρατία που θυμίζει τον «ηγέτη» της με τις πάμπολλες γκάφες του. Ένα καρτούν δηλαδή, καρτούν Δημοκρατίας. Δεν χρειάζονται να γίνονται συγκρίσεις με «χούντα», υπάρχει ένα χάσμα μεταξύ της ευνομούμενης Πολιτείας και των τανκς στους δρόμους. Δείτε την Ουγγαρία, δείτε τη Ρωσία, δείτε την Τουρκία.
Το Πανεπιστήμιο μάτωσε, όπως ακριβώς αιμορραγεί η κοινωνία καθημερινά. Δεν υπάρχει καλύτερη φωτογραφία για να περιγράψει αυτήν την καθεστωτικού τύπου διακυβέρνηση Μητσοτάκη από τον φοιτητή που κείτεται αιμόφυρτος από την ευθεία βολή του αστυνομικού. Αυτό συνοψίζει τις πολιτικές Μητσοτάκη, Κεραμέως, Χατζηδάκη, όλης της κομπανίας. Μία ευθεία βολή από κοντινή απόσταση. Ένα χτύπημα και ένα φτύσιμο στα μούτρα μας. Κάθε μέρα περισσότερο, κάθε μέρα παραπάνω.
Κι αν αυτή η εικόνα δεν σε σοκάρει, υπάρχει πρόβλημα. Γιατί θα έπρεπε.
Εδώ δεν υπάρχει ούτε κάποιο κάλεσμα σε «ξεσηκωμό», ούτε κάποιο τσιτάτο του Νίμελερ, όπως το «πρώτα ήρθαν για…». Δεν υπάρχει τίποτα «βαθυστόχαστο», όπως βάζει ο Πρωθυπουργός την κυβέρνησή του να τον αποκαλεί. Υπάρχει μόνο μία παράκληση. Να μην είμαστε αδιάφοροι. Να μην ανασηκώνουμε τους ώμους απέναντι στις δολοφονικές πρακτικές, απέναντι στις δολοφονικές πολιτικές, απέναντι στην προπαγάνδα, το ψέμα και τη βία. Απέναντι στον όλεθρο, στις πολιτικές καριέρες που χτίζονται πάνω σε αναίσθητα σώματα. Απέναντι στις μαύρες μέρες.
Εσύ λοιπόν τι σκέφτεσαι όταν βλέπεις αίμα φοιτητή στο Πανεπιστήμιο; Από αυτές τις σκέψεις θα εξαρτηθούν πάρα πολλά. Ας γίνουν τουλάχιστον αυτές οι σκέψεις.
