(Αναδημοσίευση-Του Δημήτρη Τσίρκα)
Τα φώτα χαμηλώνουν, το κοινό αποχωρεί, οι χορηγοί – φανεροί, σκιώδεις – αποσύρονται. Το έργο ετοιμάζεται να κατέβει. Όσο έπαιξε, έπαιξε, δεν συγκινεί άλλο.
Φουριόζικο το ξεκίνημα, αλλά η συνέχεια δεν δικαίωσε τις προσδοκίες. Τα εκτιμώμενα έσοδα ουδέποτε ήρθαν, ίσα ίσα, το θέατρο έμπαινε μέσα.
Ο θεατράρχης το πήρε απόφαση, θα ρίξει αυλαία να μαζέψει τη ζημιά. Αλλά δύσκολα θα γλιτώσει το κανόνι.
Ό,τι λίγο κεφάλαιο του ‘χε απομείνει, το ξόδεψε όλο στην νέα παράσταση. Στοίχημα ήταν εξαρχής, αλλά, φύσει ρισκαδόρος, δεν δίστασε να ποντάρει.
Παλιά του είχε βγει, από την αφάνεια βρέθηκε ξαφνικά στον αφρό, πουλούσε εισιτήρια με τη σέσουλα και όλοι παρακαλούσαν για έναν ρόλο στο θέατρό του.
Τελευταία όμως δεν τον ήθελε με τίποτα, κάθε παράσταση που ανέβαζε πήγαινε άπατη, το μαγαζί αιμορραγούσε.
Αποφάσισε να τα παίξει όλα για όλα, στο νέο έργο – στο Ελληνικό Όνειρο – με τον άγνωστο, αλλά πληθωρικό πρωταγωνιστή, από τη δικιά σου κοντινή Αμερική.
Κι αν μου κάτσει; Σκέφτηκε, θα τους κουφάνω όλους, θα είναι το πιο εντυπωσιακό come back στην ιστορία του θεάτρου!
Δεν του έκατσε. Το Ελληνικό Όνειρο τελειώνει πριν καλά καλά ξεκινήσει.
Όχι με έναν κρότο, ούτε με έναν λυγμό, αλλά με έναν κλαυσίγελο. Τα όμορφα όνειρα, όμορφα καίγονται. Και οι αρχηγοί, επίσης…
