Με αφορμή το ατόπημα της Έλενας Ακρίτα, που μίλησε για “γιο της πλύστρας που πρέπει κάποιος, υποτίθεται, να φοβάται”, και το οποίο, στη συνέχεια, αναγνώρισε ως λάθος και ζήτησε συγγνώμη, ενώ έθεσε και την παραίτησή της στη διάθεση του αρχηγού της κοινοβουλευτικής ομάδας του ΣΥΡΙΖΑ, αναδημοσιεύουμε το άρθρο του Δημήτρη Καρυωτάκη από το cretalive.gr
“Η πλύστρα και τα παιδιά της κράτησαν βέβαια την Αριστερά στα δύσκολα. Τότε που δεν μπορούσαν να περάσουν ούτε απέξω από δημόσια υπηρεσία”
Κάποιοι μπορεί να χασκογελούν και να ικανοποιούνται, κρυφά ή φανερά με αυτό το reality show που συμβαίνει καθημερινά στον ΣΥΡΙΖΑ. Το “πιάτο” της εκδίκησης συνήθως τρώγεται κρύο και ειδικά για τον κόσμο που έμεινε στο ΠΑΣΟΚ, αλλά και σε εκείνον που δεν μετακινήθηκε από τη Νέα Δημοκρατία, αυτή η καθημερινή κατακρήμνιση του μέχρι πρόσφατα κυβερνητικού κόμματος, εκείνου που έδειχνε αλαζονικά και απαξιωτικά με το δάχτυλο τους απέναντι, πως τους αφήνει την αίσθηση μιας ιστορικής δικαίωσης.
Για όλους όσοι όμως στο πέρασμα του χρόνου είτε στα νιάτα μας είτε κι αργότερα στα πιο ώριμα χρόνια, είχαμε συγκινηθεί από τα συνθήματα και τα κελεύσματα της Αριστεράς, δεν μπορεί παρά να νιώθουμε άσχημα για αυτή την πολύ ντροπιαστική εξέλιξη.
Δεν μπορείς, δηλαδή, να μην αναρωτιέσαι τί να σιγοψιθυρίζουν από εκεί πάνω ψηλά ο Λεωνίδας Κύρκος και ο Ηλίας Ηλιού, μαζί με το Γιάννη Μπανιά και το Μπάμπη Δρακόπουλο, βλέποντας τη Θεοδώρα Τζάκρη και τον Γιάννη Ραγκούση να ξεκατινιάζονται σε ξένο αχυρώνα όπου χύθηκαν αίματα, δάκρυα και λιωμένα παπούτσια στα πεζοδρόμια των αγώνων, να περνούν ο ένας τον άλλο γενεές δεκατέσσερις , ομνύοντας στο όνομα, ποιας άραγε, Αριστεράς;
Δεν ξέρω πόσο περίεργα μπορεί να νιώθουν όσοι ακόμα ακούνε και σιγοτραγουδάνε τον ύμνο των αριστερών, αυτό το εμβληματικό τραγούδι των Ρασούλη – Λοϊζου πως τίποτε δεν πάει χαμένο… κι όμως πήγε, όταν βλέπεις την σύγχρονη μάγκισα του ΣΥΡΙΖΑ, την κυρία Έλενα Ακρίτα μέσα από την άνεση της εσωτερικής της πισίνας, να μιλά τόσο απαξιωτικά για το γιο της πλύστρας!
Η πλύστρα και τα παιδιά της κράτησαν βέβαια την Αριστερά στα δύσκολα. Τότε που δεν μπορούσαν να περάσουν ούτε απ’ έξω από δημόσια υπηρεσία. Τότε που ξενόπλενε για να βρει τα δίδακτρα για να σπουδάσει τα παιδιά της, μπας και τα σπουδάσει και αναζητήσουν μια καλύτερη μοίρα. Ντροπή για μας, τα παιδιά μιας πλύστρας ή τα παιδιά μιας απλώστρας σε ξένους οψιγιάδες, για όλους αυτούς τους όψιμους χορτασμένους αστούς, που ανακάλυψαν την Αριστερά και την όποια αίγλη της στα γεράματα τους και την πότισαν με ξύδι και απαξίωση… ανάξια πλερωμή!
