“Ας αφήσουμε τα παιδιά του Μωάμεθ να αποτελειώσουν τα παιδιά του Ροβεσπιέρου” (Παλαιών Πατρών Γερμανός, 1820)

ΙΣΤΟΡΙΑ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΠΡΟΣΩΠΑ

Πώς αντιμετωπίστηκαν πολλοί ήρωες του 1821 από αυτούς που πήραν την εξουσία στο νεότευκτο ελληνικό κράτος και κατά τη διάρκεια της Επανάστασης (δηλ. τους ντόπιους αστούς, κοτζαμπάσηδες, αρχιρασοφόρους κ.ά), που πήραν τελικά την θέση των Οθωμανών στην εκμετάλλευση του λαού; Διαβάστε:

Ο μεγάλος επαναστάτης Ρήγας Βελεστινλής (Φεραίος), που ήθελε να ενώσει όλους τους λαούς των Βαλκανίων, χριστιανούς και μουσουλμάνους, στον αγώνα ενάντια στην Οθωμανική απολυταρχία, προδόθηκε από Έλληνα, που τον κατέδωσε στην Αυστριακή αστυνομία. Αυτή τον παρέδωσε, μαζί με τους συντρόφους του, στους Οθωμανούς. Αυτοί τους δολοφόνησαν όλους. (Από το Praxis Review)

Ο Γρηγόριος Ε’ (που αργότερα αφόρισε την επανάσταση) εκείνη την περίοδο έγραψε επιστολή με την οποία καταδίκαζε τα κείμενα του Ρήγα και καλούσε τους δεσποτάδες να κατάσχουν το επαναστατικό μανιφέστο του. Παρόμοιες “εκστρατείες” έκαναν και άλλα ηγετικά στελέχη της Εκκλησίας.

Ο Εμμανουήλ Ξάνθος, ένας από τους τρεις ιδρυτές της “Φιλικής Εταιρείας” (οι άλλοι ήταν ο Αθανάσιος Τσακάλωφ, που έφυγε από την Ελλάδα το 1832 και ο Νικόλαος Σκουφάς, που πέθανε πριν το ξέσπασμα της επανάστασης, το 1818), αναγκάστηκε να καταφύγει στην Βλαχία αφού προσπάθησε να οργανώσει την απόδραση του Αλέξανδρου Υψηλάντη από τις Αυστριακές φυλακές. Εκεί παρέμεινε ξεχασμένος ως το 1837, οπότε και αποφάσισε να επιστρέψει στην Ελλάδα. Έζησε τα υπόλοιπα χρόνια της ζωής σε πλήρη ανέχεια, μάταια αποζητώντας σύνταξη από το Δημόσιο, ή έστω ένα ελάχιστο βοήθημα, το οποίο δεν του δόθηκε ποτέ.

Πάμφτωχος πέθανε και ο Παναγιώτης Σέκερης, ηγετικό στέλεχος/χρηματοδότης της Φιλικής Εταιρείας.

Ο Αλέξανδρος Υψηλάντης, που πρώτος σήκωσε τα όπλα της επανάστασης στην Μολδοβλαχία τον τον Φεβρουάριο του 1821,αφορίστηκε από το Πατριαρχείο, προδόθηκε από τοπικούς άρχοντες και τελικά συνελήφθη και φυλακίστηκε από τους Αυστριακούς. Στην φυλακή πέρασε τα πάνδεινα. Πέθανε στην Βιέννη, λίγο μετά την αποφυλάκιση του, μόλις 36 ετών, σε απόλυτη φτώχεια, εγκαταλελειμμένος. Για 136 χρόνια, το Ελληνικό κράτος δεν ενδιαφέρθηκε ούτε καν για την μεταφορά των οστών του στην Ελλάδα. Μεταφέρθηκαν στο Πεδίον του Άρεως στην Αθήνα το 1964.

Ο φιλικός τσαγκάρης Παναγιώτης Καρατζάς (πραγματικό όνομα Παναγιώτης Αναστασόπουλος), που πρώτος σήκωσε τη σημαία της της επανάστασης στην Πάτρα, δολοφονήθηκε τον Σεπτέμβρη του 1821 από άλλους οπλαρχηγούς που τον φθονούσαν και το όνομα του σβήστηκε από την ιστορία για να τοποθετηθεί στην θέση του ο μύθος της Αγίας Λαύρας και του Παλαιών Πατρών Γερμανού, ταιριαστός στην προπαγάνδα της δήθεν “εθνικής συνείδησης”.

Ο φιλικός ναυτικός Αντώνης Οικονόμου, ήταν ο πρώτος που σήκωσε την σημαία της επανάστασης στην Ύδρα ενάντια στους πλοιοκτήτες, που δεν ήθελαν να ξεκινήσουν την επανάσταση. Έδιωξε τον διοικητή του νησιού και εγκαθίδρυσε λαϊκή εξουσία. Δολοφονήθηκε τον Δεκέμβρη του 1821 από στρατιωτικό απόσπασμα που είχαν μισθώσει πρόκριτοι και πλοιοκτήτες ενώ πήγαινε στην Εθνοσυνέλευση στο Άργος για να αποκαλύψει την προδοσία και τα εγκλήματα τους.

Η Μπουμπουλίνα εξορίστηκε στις Σπέτσες, χάνοντας τον κλήρο γης που το Κράτος της είχε παραχωρήσει στο Ναύπλιο, όταν ζήτησε την απελεύθερωση του Κολοκοτρώνη, την πρώτη φορά που αυτός φυλακίστηκε. Απογοητευμένη, αποτραβήχτηκε απο τον αγώνα, όμως όταν ο Ιμπραήμ Πασάς αποβιβάστηκε στην Πελοπόννησο, άρχισε να προετοιμάζεται για νέες μάχες. Δολοφονήθηκε όμως σε μια γελοία συμπλοκή επειδή ο μικρότερος γιος της είχε ερωτευτεί την κόρη της πολύ πλούσιας οικογένειας των Κουτσαίων στις Σπέτσες. Οι Κουτσαίοι δεν ήθελαν γάμο μεταξύ των δύο οικογενειών, γιατί η Μπουμπουλίνα είχε ξοδέψει πια την τεράστια περιουσία της για τον αγώνα (μια άλλη εκδοχή ισχυρίζεται ότι είχαν “τάξει” την κόρη τους σε πλούσια οικογένεια). Όταν, το 1825,οι δύο νέοι διέφυγαν μαζί, ο Ιωάννης Κούτσης δολοφόνησε την Μπουμπουλίνα. Η Ελληνική κυβέρνηση έκλεισε την υπόθεση και δεν αναζήτησε τους δράστες.

Οι κλέφτες του Θεόδωρου Κολοκοτρώνη εξοντώθηκαν από τους Οθωμανούς το 1805, με την βοήθεια της ηγεσίας της Εκκλησίας, που τους αφόρισε. Ο ίδιος ο Κολοκοτρώνης ξέφυγε τελευταία στιγμή ενώ ο αδελφός του Δημήτρης προδόθηκε από έναν καλόγερο και δολοφονήθηκε από τους Οθωμανούς. Μετά την επανάσταση ο Θ. Κολοκοτρώνης κατέληξε να κατηγορηθεί για συνωμοσία κατά του Όθωνα και τον συνέλαβαν το 1833. Φυλακίστηκε και καταδικάστηκε σε θάνατο δια αποκεφαλισμού. Έντιμοι δικαστές αρνήθηκαν να υπογράψουν την απόφαση.

Ο Ανδρέας Λόντος έδωσε όλη την περιουσία του για τον αγώνα. Μετά την επανάσταση κυνηγήθηκε από τα ανάκτορα και τον Κωλέττη. Αυτοκτόνησε το 1846, σε ηλικία 62 ετών “μη δυνάμενος να ανεχθεί την ένδεια του”.

Σε φτώχεια πέθανε και η Μαντώ Μαυρογένους το 1840.

Ο Θεόφιλος Καΐρης, από τους σημαντικότερους εκπροσώπους του νεοελληνικού Διαφωτισμού, πέθανε (ουσιαστικά δολοφονήθηκε) το 1853 στην φυλακή, κυνηγημένος από την Εκκλησία και το Ελληνικό κράτος ως “αιρεσιάρχης”.

Ο κατάλογος των ονομάτων είναι μόνο ενδεικτικός. Όταν ολοκληρώθηκε η επανάσταση του 1821 στην Ελλάδα η κυρίαρχη τάξη -σε συνεργασία με το κατεστημένο που συνεργαζόταν με τους Οθωμανούς στην Τουρκοκρατία- έχασε αμετάκλητα κάθε προοδευτικό χαρακτήρα. Τα ίδια έγιναν, με την μια η άλλη μορφή, σε όλες τις αστικές επαναστάσεις στην Ευρώπη και αλλού.

Έτσι, στην Ελλάδα έγινε προσπάθεια να σβήσει κάθε μνήμη του αυθεντικού εξεγερμένου 1821 και πολλοί αγωνιστές αντιμετωπίστηκαν με περιφρόνηση ή ακόμα και καταδίωξη και φυσική εξόντωση, ενώ το Ελληνικό Κράτος πλαστογράφησε ακόμα και την επέτειο της επανάστασης, μεταφέροντας την 25η Μαρτίου ώστε να συγχωνευθεί με τον “Ευαγγελισμό της Θεοτόκου” και να πάρει θρησκευτική απόχρωση (ενώ η ηγεσία της Εκκλησίας είχε αφορίσει την επανάσταση όταν ξέσπασε), μακριά από το πραγματικό επαναστατικό της περιεχόμενο και μήνυμα (που τώρα πια ήταν όχι μόνο άχρηστο αλλά και επικίνδυνο για τους νέους εκμεταλλευτές).

Ο λαός έχει κάθε λόγο να τιμά τον ηρωικό λαϊκό αγώνα του 1821, τις ανείπωτες θυσίες των απλών αγωνιστών να ξεκολλήσουν από την τότε λάσπη τη ρόδα της κοινωνικής προόδου.

203 χρόνια μετά, η ίδια τάξη που τότε διακήρυττε την επαναστατική ανατροπή του Σουλτάνου παρουσιάζει την εκμεταλλευτική εξουσία της ως αιώνια, όπως έκαναν κάποτε και ο Σουλτάνος και οι βασιλιάδες. Όμως, όπως δείχνει και ο αγώνας του 1821 αλλά και γενικότερα η ιστορία των κοινωνιών, η κοινωνική εξέλιξη, που έχει κινητήρια δύναμη τους ταξικούς αγώνες και τις κοινωνικές επαναστάσεις, δεν πρόκειται να σταματήσει.

“Βούλγαροι κι Αρβανίτες, Αρμένιοι και Ρωμιοί

Αράπηδες και άσπροι με μια κοινή ορμή

για την ελευθερία να ζώσουμε σπαθί

να σφάξουμε τους λύκους που το ζυγόν βαστούν

και Χριστιανούς και Τούρκους σκληρά τους τυραννούν”

Ρήγας Φεραίος, “Θούριος”

Πηγές:
“Η Επανάσταση του 1821”, Δημήτρης Φωτιάδης,
“Μεγάλη Ιστορία της Ελλάδας”, Γιάννης Κορδάτος,
“Όθωνας η Μοναρχία”, Δημήτρης Φωτιάδης,
“Παναγιώτης Καρατζάς, λαϊκός ηγέτης, αυτός που σήκωσε τη σημαία της Επανάστασης”, Ατέχνως, “Δοκίμιον Ιστορικόν περί της Ελληνικής Επαναστάσεως”, Ι.Φιλήμων,
“Απομνημονεύματα”, Θ.Κολοκοτρώνης,
“Ο Ρήγας στα χέρια των Τούρκων-Ο σκοτεινός ρόλος του Πατριαρχείου”, Γ. Καραγιάννης,
“Το 21 και η αλήθεια”, Γιάννης Σκαρίμπας,
“Η Βαυαροκρατία και οι αγωνιστές του 21”,Κώστας Βαλέτας,
“Απομνημονεύματα”, Θεόδωρος Κολοκοτρώνης,
“Ο αρματωλισμός της Πελοποννήσου 1500-1821”, Τάκης Κανδηλώρος,
“Αρχείο Εμμανουήλ Ξάνθου”, Εμμανουήλ Ξάνθος,
“Τα απομνημονεύματα των αγωνιστών του ’21” (Συλλογικό έργο),
“Απομνημονεύματα”, Π.Π Γερμανός,
“Ο εσωτερικός αγώνας πριν και κατά την επανάσταση του 182”,Τάκης Σταματόπουλος.

 

 

 

 

 

Μοιραστείτε το!

Ετικέτα:

Αφήστε μια απάντηση

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *